Medjutim, manastir nije bio ikonopisan i živopisan. Trebalo je da monaško bratstvo sa igumanom Melentijem Radovanovićem Kremancem udje u složene slikarske poslove, što nije bilo jednostavno i lako u vreme opšteg siromaštva i svakovrsne oskudice.

Ikonostas u manastiru islikao je Georgije Bakalović, 1840. godine, a živopisanje manastirskih zidova uradio je slikar Dimitrije Posniković 1853. i 1854. godine.

Georgije Bakalović dao je sledeći raspored ikona na ikonostasu: U gornjoj zoni centralno mesto dodelio je "Raspeću" naslikanom na velikom drvenom krstu, ispod kojeg je "Skidanje s krsta". Desno od ovih su ikone s likom Svetog Jovana i ikona jednog proroka, a levo takodje prorok i Sveti Ilija. U središnjem delu dominira veličinom Sveta Trojica, oko koje su desno dvanaest velikih praznika i levo takodje dvanaest ikona s likom apostola. Sasvim dole su drvene carske dveri s "Blagovestima", a iznad je "Tajna večera". Na prestonim ikonama su Bogorodica s Hristom, a levo i desno Hristos. Parapeti su odredjeni za dve starozavetne teme: levo "Trn u oku" i desno "Nedelja Samarjanke".

Račanski ikonostas predstavlja lep primer prodora onih slikarskih tendencija koje su decenijama dominirale u prekosavskim i prekodunavskim oblastima i koje su se zbog konzervativnih shvatanja, kako crkvenih velikodostojnika tako i klijentele, teško probijale u staroraškim krajevima.

Slikar Dimitrije Posniković radio je zidne slike i freske na suvom malteru (all secco) u naosu, na svodovima, oltaru, priprati. Umetnik se pri tome oslanjao na oprobane likovne modele, služio skicama učitelja Dimitrija Avramovića, a koristio je i gravire nemačkih majstora. Nastojao je da na širokim zidnim površinama crkve impresivno likovno iskaže hrišćansku legendu iz Starog i Novog zaveta i omiljene teme portreta srpskih vladara svetitelja.