Priboj na Limu ima dve prepoznatljive odrednice, na osnovu kojih i manje upućeni ljubitelji umetnosti mogu odmah identifikovati tu sve značajniju kulturnu jedinicu Srbije i Jugoslavije. To su „Limske večeri poezije“ i gospodin Faruk Dizdarević sa svojom kulturološkom, umetničkom i spisateljskom aktivnošću. „Limski susreti“ su tema za neko drugo oglašavanje, a povod o doajenu jugoslovenske umetničke i kulturne inicijative, istoričaru i piscu Faruku Dizdareviću, upravo je gore navedeni naslov knjige „Milan Konjović čovek koji se nije bojao života“, nedavno objavljene u izdanju „Ars Longa“ i „Narodne knjige – Alfe“ iz Beograda.

Na nekih devedesetak strana, neobičnog formata i opreme, Dizdarevićeva knjiga već na prvi pogled skreće pažnju čitaoca. Određivanje književne vrste ide od romansirane biografije, od intervjua, pa do istorije kulture, to jeste, životopisa velikog jugoslovenskog i evropskog slikara Petra Konjovića, za čije se ime, upravo u ovoj godini, veže jedna značajna godišnjica i jubilej.

Umnom i visprenom Dizdareviću to nije moglo promaći, on je jednostavno bio u pravom trenutku, na pravom mestu, sa pravom građom i lako se nametnuo kako izdavaču, tako i čitalištu uopšte. Pitkost i lakoća stila kojim Dizdarević piše, ne sme zavarati nekim nijansama publicističke stilistike. To je tehnika starih majstora, realizma sa blagim prizvucima romantizma, datim u onoj meri koliko književna organizacija neće trpeti, a prijemčivost razumevanja ostaje na potrebnom nivou semiotičke i strukturalne koherentnosti. Otuda Farukove inverzije i poneki aorist, zagolicaju čitaočevu pažnju, ostavljajući dovoljno vremena za potrebni uzdah, prirodnu pauzu, onu kojom merimo kakvoću i kvalitet teksta.

Da je autor majstor zanata uviđamo na osnovu načina kojim nas uvodi u materiju, sadržinu. Prateći tekstovi, narativno, pripovedački, kao uvod u neku romanesknu storiju, lagano kao za ruku, vode nas ka krajnjem cilju, Milanu Konjoviću. Njegovo veličanstvo slikar, skroman u svojoj nadmoćnoj veličini, rado i sa zadovoljstvom prihvata Farukovo novinarsko lukavstvo, „dreši jezik“, otvara albume, iznosi život kao pred ispovednikom i još čašćava omiljenim pićem, shvatajuci da iza pravih pitanja mora biti pravi intervju.

Osim Milana Konjovića u ovoj knjizi se susrećemo sa gotovo svim značajnim imenima naše likovne kulture: Safet Zec, Dragan Jović – Lisac, Dimitar Kondovski, Ivan Rabuzin, Božidar Jakac, Aleksandar Cvetković, Božidar Damjanovski, Mersad Berber, Olja Ivanjicki, Nedeljko Gvozdenović, Vojislav Stanić, Miodrag Nagorni, Vangel Naumovski, Mića Popović, Drago Djurić i Milan Miletić su krem jugoslovenskog slikarstva, barem onog za koje likovna umetnost nema granica bivših i sadašnjih geografskih i političkih podela. Kao na svojim platnima, tako i u Farukovom srcu, oni zajedno stvaraju istoriju jugoslovenskog slikarstva na kojoj nam može pozavideti svet, a nekmoli posustala Evropa.